Dayatılan barış, yalnızlaşan Avrupa

HÉLÈNE RICHARD

Atlantik’in iki yakası arasındaki ilişkiler 72 saatten daha kısa bir süre içinde değişti. Ve Ukrayna büyük olasılıkla savaşı kaybetti. 12 Şubat 2025 günü Ukrayna ile ilgili barış müzakerelerini başlatan ABD Savunma Bakanı Pete Hegseth, Rusya’nın en başından beri savunduğu iki ana talebine boyun eğdi: Ukrayna’nın Kuzey Atlantik Antlaşması Örgütü’ne (NATO) üye olmaması ve “yeni toprak gerçekliğinin” kabul edilmesi; yani Ukrayna’nın dört bölgesi ile Kırım’ın ilhakının resmen tanınması. Ertesi gün Rusya Devlet Başkanı Vladimir Putin ile uzun bir telefon görüşmesi yapan ABD Başkanı Donald Trump, Rus liderle – Ukraynalı ve Avrupalıların olmayacağı – Suudi Arabistan’da bir araya gelme niyetini açıkladı ve Ukrayna’da bir an önce seçim yapılması gerektiğini belirtti. Son olarak da 14 Şubat günü Münih Güvenlik Konferansı’nda konuşan ABD Başkan Yardımcısı James David Vance, Ukrayna meselesine değinmek yerine Avrupalı liderleri, sosyal medyadaki ifade özgürlüğünü ihlal etmekle ve Rusya’nın müdahalesi nedeniyle Romanya’daki seçimleri iptal ettirerek (1) halkın iradesini görmezden gelmekle suçladı.

Trump birkaç hafta önce, Kanada, Meksika ve Avrupa Birliği’nden yapılan ithalatlara uygulanan vergileri artırarak bir ticaret savaşı başlatmış, Grönland’a ilişkin ilhakçı görüşlerini dile getirmişti. (2) Ancak artık mesele, sadece müttefiklerinden daha fazla silah satın almalarını talep etmek ya da ticaret dengesini yeniden düzenlemek değil. Ukrayna’yı ya da olası bir ateşkesi korumak için Ukrayna’da konuşlandırılacak Avrupa ülkelerinin birliklerine güvenlik garantisi vermeyeceklerini açıklayan Trump’ın sözleri, bir NATO üyesinin saldırıya uğraması durumunda ABD’nin vereceği destek konusunda kaçınılmaz olarak kuşku uyandırıyor. Transatlantik ilişkiler, ortada bir güvenlik garantisi olmadığı takdirde yalnızca bir bağımlılık ilişkine dönüşebilir.

Ukrayna’daki savaş ABD’nin değil, Biden’ın savaşı…